Miniaturka

Na łące stała dziewczyna.

Dziewczyna o brązowych lokach.

W dłoni jabłko trzymała.

W białej jak do ślubu sukni stała.

Jabłko rzucała oraz łapała.

Tak dniem i nocą jabłkiem rzucała.

Monotonia jej życia w końcu ją dopadła.

Stała bez celu i jabłkiem jak krew rzucała.

Bez celu jej zajęcie było.

Dnia pewnego podeszła do niej kobieta młoda.

O rudych włosach

Oraz zielonych oczach.

Welon jej na twarz nałożyła.

I odeszła.

Jak by nigdy jej tam nie było.

A piwnooka piękna kobieta,

Wciąż jabłkiem rzucała.

Mijał czas, a ona dalej rzucała i łapała.

Jabłko piękne

Jabłko nigdy jej nie upadło.

Wciąż w jej dłoniach

Lub w powietrzu było.

To jabłko wieczności.

Jabłko miłości.

Jabłko oczekiwania.

To ona je miała.

I pilnowała.

Aż tu nagle przybył młodzieniec

Młodzieniec o tych oczach platynowych

I włosach tak delikatnych jak piórko.

Na ustach piękności uśmiech pojawił się

Uśmiech, którego nikt nigdy nie widział

Tylko pewien młodzieniec, co kochankiem[1]jej był

Kochał dziewczynę jak życie przecudne.

Pomiędzy ich idealnymi twarzami tylko centymetr.

Motyl.

Czerwono- srebrny motyl przeleciał

Przeleciał pomiędzy ich twarzami.

Mijały godziny, dni i lata

A oni wciąż stali

Stali uśmiechnięci od ucha do ucha.

On jej energie oddawał.

Ona żyła dzięki jego energii.

Nastał ten dzień

Dzień, w którym odszedł on.

Kochanek kobiety z jabłkiem jak krew.

Zginął

Kobieta załamana ze straty kochanka

Jabłko upuściła

I pierwszy raz się ruszyła.

Szła

Szła kobieta w sukni

Sukni białej jak śnieg

Szła i nuciła

Nuciła pieśń jej tak znaną

Pieśń, którą znała tylko ona

Natrafiła nareszcie na dom ubogi

Ubogi, lecz piękny.

Kobieta nuciła

Nuciła i pukała do drzwi chaty ubogiej

Pukała aż drzwi otworzył jej ubogi mężczyzna

Z lat miał 50

Stał zdziwiony i wpatrzony.

Wpatrzony w kobietę piękną.

Wpuścił ją bez słowa.

Nastał wieczór

Wieczór letni.

Gospodarz w kuchni przesiadywała

Dziewczyna stała obok niego

Uśmiech miała przebiegły.

Za nóż złapała

Była załamana.

Nóż do gardła swego przyłożyła

I podziękowała za dobroć jego serce

Pożegnała się.

Lecz nie podcięła swego gardła, bo ten ją zapytał

         - Czy mógłbym, chociaż, piękna damo imię twe poznać?

         - Ja jestem, Hermiona. Hermiona Granger kochanka, Draco. Draco Malfoy’a. Jarzem zakochana, lecz kochanek w niebie na mnie czeka, więc żegnam się i za opiekę dziękuje, lecz on czeka. Czeka na mnie.

Po tych słowach.

Piękna kobieta

Kobieta o brąz lokach

Zginęła śmiercią samobójcza

A zamiast ciała martwego

W miejscu jej śmierci

Pojawiło się jabłko

Jabłko jak krew czerwone.

W miejscu jego jabłoń wyrosła

Jabłoń, której nikt ściąć nie mógł

Jabłoń powstała z miłości

Dwójki kochanków

Jej- brązowookiej piękności

Jego – blado włosego młodzieńca

---

1 Kochankiem - ukochanym