Miniaturka

 Hej J

Witam was po bardzo długiej przerwie.

Oto taka miniaturka na powrót.

Nie ma w niej dużo Dramione, ale

Mam nadzieje, że się spodoba <3

Zapraszam

MINIATURKA

Przez las szła piękna długowłosa blondynka o oczach koloru wiosennej trawy. Doszła na pewną polanę. Gdy zauważyła swoich rodziców leżących na trawie, schowała się za najbliższym drzewem, aby słyszeć, o czym mówią.

            - Draco, ja nie potrafię. – Odezwała się smutno jej matka. Dziewczyna nie była ani trochę do niej podobna.

            - Wiem, ale musimy jej o tym wreszcie powiedzieć. – Tym razem odezwał się jej blond włosy ojciec, który objął żonę ramieniem.

            -, ALE JA NIE CHCE! – Krzyknęła Hermiona. Mimo że blondynka nie widziała twarzy matki, wiedziała, że ta zaczęła bardzo intensywnie łkać. Nagle kobieta zerwała się z trawy i pobiegła przed siebie.

            - HERMIONA! – Mężczyzna krzyczał za żoną, gdy ta wykrzyknęła przez łzy „ ZOSTAW MNIE” i teleportowała się w nieznane. Draco opadł na trawę. Młoda dziewczyna postanowiła wyjść z ukrycia i podeszła do ojca.

            - Tato? – Odezwała się niepewnie i spojrzała smutno na ojca. Mimo że nie wiedziała, o co i o kogo chodzi, widziała, że jej tata się czymś martwi, co ją zasmucało.

            - Cześć córciu. – Wstał z ziemi. Pocałował córkę w policzek i uśmiechnął się smutno. Mężczyzna ruszył w stronę domu, nie oglądając się ani razu za siebie.

            - TATO, CO SIĘ STAŁO!? – Krzyknęła dziewczyna, czym zatrzymała ojca.

            - Kochanie, dowiesz się, ale jeszcze nie teraz. Pa córciu. – Odpowiedział jej i teleportował się zostawiając córkę ze swoimi myślami.

            - Nie rozumiem. – Dziewczyna wyjęła różdżkę i przywołała z domu książkę. Wyczarowała zielono-złoty koc i usiadła na nim. Zaczęła czytać. To zawsze wprawiało ją w błogi nastrój. To była jedna z dwóch rzeczy, które łączyły ją i jej matkę.

Noc

Blondynka leżała na podłodze w swoim pokoju.  Co się dzieje z moimi rodzicami? Nigdy tak się nie zachowywali. Komu i o czym muszą powiedzieć!?  Takie myśli oraz podobne krążyły po głowie Luny. Nagle dziewczyna usłyszała, że ktoś otwiera drzwi.  Pewnie mama. Udam, że śpię. Blondynka zamknęła oczy. Poczuła jak ktoś siada obok niej i zaczyna ją głaskać po włosach.

            - Och córciu, córciu. – Usłyszała przepełniony smutkiem szept swojej matki. Otworzyła oczy i usiadła. Hermiona odskoczyła wystraszona.

            - Mamo, co ty tu robisz? – Odpowiedziała zdziwiona nastolatka.

            - Myślałam, że śpisz. – Powiedziała tak przygnębiającym głosem, że Luna poczuła wielką chęć przytulenia mamy, ale jej mózg postanowił zrobić, co innego.

            - Serio?! Serio mamo!? Śpię?! Śpię na podłodze?! – Odezwała się opryskliwe i czuła jakby to nie ona mówiła. Hermiona poderwała się z podłogi i wybiegła z pokoju córki krzycząc: „Przepraszam cię córciu, przepraszam”.  Ale, za co mamo?  Dziewczyna zapytała się w myślach. Położyła się do łóżka i usnęła.

NASTĘPNY DZIEŃ, RANO

Luna zeszła po schodach i w salonie ujrzała swojego ojca siedzącego na kanapie i grającego na gitarze.

            - Tato nigdy nie widziałam byś grał. – Zachichotała cicho. Spojrzała na twarz ojca, czego od razu pożałowała. Jego twarz nic nie wyrażała. Gdy to ujrzała, zabolało ją w klatce piersiowej, a do oczu napłynęły jej łzy.

            -, Bo ja gram tylko, gdy mi smutno.

            -, Heh czyli mój tata nigdy nie był smutny. CHWILA! Teraz jest! – Pomyślała i podbiegła do ojca i usiadła obok niego.

            - Tato, co się dzieje? Jesteś smutny i jeszcze mama była wczoraj jakaś dziwna.  - Zapytała i położyła rękę na ramieniu Dracona.

            - Nie twoja matka. – Odpowiedział oschle, nie zaszczycając dziewczyny spojrzeniem. Dziewczyna wstała z kanapy jak poparzona.

            - JAK TO NIE MOJA MATKA!!? – Wyglądała jakby była wkurzona z tego, co się dowiedziała, ale tak naprawdę była smutna i chciała ten smutek wykrzyczeć.

            - Moja żona, lecz nie twoja matka. – Odpowiedział jej, ale tym razem z nutą smutku w głosie.

            - To, kim do diabła jest moja matka?! – Krzyknęła bliska płaczu. W tym momencie do salonu weszła piękna wysoka rudowłosa kobieta około trzydziestki o oczach takich, jakie miała Luna.

            - Cześć córciu. – Przywitała się i posłała jej niepewny uśmiech.

            - Nie jesteś moją matką!! – Wykrzyczała jej prosto w twarz. Wybiegła z domu i biegła przed siebie. Sama nie wiedziała gdzie biegnie i nie zwracała uwagi na to, że może się zgubić, bo i po co miała się tym martwić? Przecież jest czarownicą.

            - LUNA ZACZEKAJ! – Usłyszała za sobą głos rudowłosej kobiety.

            - Zostaw mnie!! – Krzyczała i biegła dalej.

            - Luna daj sobie wszystko wytłumaczyć!!

            -, Co niby tu jest do tłumaczenia!? Tata zdradził mamę z – dziewczyna prychnęła wrednie pod nosem – tobą!

            -, Ale Luna to nie jest prawda. – Blondynka zatrzymała się i odwróciła w stronę rudowłosej, która po chwili dodała

 – Może usiądziemy? Akurat jesteśmy pod kawiarnią. – Wskazała na budynek znajdujący się za nią. Luna pokiwała twierdząco głową i podeszła do kobiety. Obie usiadły.

            - Opowiem ci wszystko, a więc…

                       - Może najpierw mi się przedstawisz, co? – Luna wysyczała przez zęby. Była zdziwiona, co się z nią dzieje.

            - Ach racja. Jestem Ginerwa Zabini. – Wyciągnęła w stronę blondynki rękę, na co ta pomachała dłonią by mówiła, o co chodzi.

            - Byłam młoda i głupia…

17 lat wcześniej!

Korytarzami Hogwartu szła piękna rudowłosa siedemnastolatka o zielonych oczach. Obok niej szły jej przyjaciółki: Hermiona Granger( teraz Malfoy) i Luna Lovegood (teraz Potter). Dziewczyny udały się do prywatnego dormitorium, Hermiony, które dzieliła ze swoim chłopakiem Draconem Malfoyem. Przeszły przez portret Merlina i znalazły się w bardzo przytulnym salonie w kolorach Slytherinu i Gryfindoru. Luna i Giny usiadły na kanapie, a Hermiona podeszła do stoliczka, na którym stał ekspres do kawy i zrobiła każdej po kawie, bo żadna z nich nie lubiła alkoholu. Dziewczyny rozmawiały około godziny, gdy temat zszedł na chłopaków.

            - Luna podoba ci się ktoś? – Zagadnęła dziewczynę Hermiona.

            - Tak. – Odpowiedziała cicho Luna, a na jej policzkach pojawiły się rumieńce.

            -, Kto!!? – Krzyknęły zafascynowane Hermiona i Giny.

            - Harry. – Jej rumieńce powiększyły się.

            - A ty Gin? – Zapytała blondynka.

            - Mi się podoba… - W tym momencie do pokoju weszło czterech chłopaków, a mianowicie Draco, Harry, Blaise i Ron. Po wojnie Ron, Harry i Hermiona wybaczyli Blaise’owi i Draconowi. Chłopcy się zaprzyjaźnili, a Hermiona i Draco zaczęli się spotykać.

            - Cześć dziewczynki. -  Powiedział uwodzicielsko Harry, a Luna zrobiła się czerwona jak burak. Każda z dziewczyn pomachała do nich.

            - My się tylko ogarniemy i do was dołączymy. – Powiedział Draco. Podszedł do Hermiony, pocałował ją w policzek i wraz z chłopakami wszedł do swojej sypialni.

            - No Gin, chłopacy wrócą za chwile…

            -, Więc mów, kto to!! – Dokończyła za Lune, Hermiona.

            - Zabini. – Powiedziała Giny i zarumieniła się. W tym momencie do pomieszczenia wszedł Blaise i reszta chłopków.

            -, Co ja? – Zapytał, Zabini, który najwidoczniej słyszał, że Giny o nim wspomniała.

            - Szybcy jesteście. – Powiedziała Hermiona widząc zakłopotanie na twarzy Giny.  Dziewczyna odetchnęła z ulgą i uśmiechnęła się do brązowowłosej gryfonki, która odwzajemniła uśmiech.

            - A jakoś tak. – Powiedział Draco, który stał teraz nad Hermioną z wyciągniętą dłonią. Brunetka spojrzała na niego zdziwiona, a on tylko się uśmiechnął uroczo. Miona przyjęła jego dłoń. Draco pociągnął dziewczynę w swoją stronę, tak, że aż wstała. Puścił jej rękę i usiadł na miejscu gdzie przed chwilą siedziała jego dziewczyna. Chłopak poklepał się po udach dając znak Hermionie by usiadła. Brunetka usiadła na kolanach Malfoya i pocałowała go krótko w usta.

            - Ej wiewiórko.  – Powiedział Zabini kładąc rękę na ramieniu Giny.

            -, Co? – Zapytała dziewczyna, nie darząc go spojrzeniem.

            - Chcesz się przejść?

            - Tak, chce. – Powiedziała niby od niechcenia, a tak naprawdę cieszyła się jak głupia. Blaise wstał i wyciągnął w jej stronę rękę. Dziewczyna ją przyjęła. Pociągnął ją w stronę wyjścia i po chwili byli na korytarzu. Chodzili bez celu i rozmawiali na różne tematy. Po pewnym czasie Blaise zapytał młodszą dziewczynę czy zostanie jego dziewczyną, a ta się zgodziła. W pewnym momencie Zabini zatrzymał się.

            - Coś się stało? – Zapytała zmartwiona Giny.

            - Nie, nie wszystko okej. Która godzina? – Powiedział bez uczuć, co zraniło dziewczynę. Rudowłosa spojrzała na zegarek, który znajdował się na jej ręce.

            - O NIE!! Jest po 22! Musimy wracać. – Zaczęła biec. Zabini pobiegł za nią.

            - Ruda, czekaj!! – Dziewczyna zdziwiła się, bo chłopak nigdy do niej tak nie mówił, ale biegła dalej.

            - Musimy wracać, bo Filch nas złapie! – Biegła w stronę wierzy Gryfindoru. Chłopak dogonił ją i przycisnął do ściany.

            - Mnie się słucha, rozumiesz?  - Wysyczał, aż dziewczynie zmroziło krew w żyłach. Była przerażona.

            - Pytałem się czy rozumiesz!? – Krzyknął jej wprost do ucha. Ona pokiwała głową.

            -, Co mi zrobisz? – Zapytała przerażona.

            - Zaraz się dowiesz, KOCHANIE. – Zrobił duży nacisk na ostanie słowo, ale po chwili dodał. – Albo nie. – Uśmiechnął się wrednie. Uderzył ją w głowę. Straciła przytomność. 

TERAZ

                        -, Co było potem?! – Młoda blondynka była coraz bardziej zaciekawiona historią, którą opowiadała jej Giny.

                        - Kilka dni po tym zdarzeniu zaczęło mnie mdlić. Poszłam do magomedyka i dowiedziałam się, że jestem w ciąży.

                        - Ze mną!? – Zapytała Luna jakby od niechcenia.

                        - Tak z tobą. – Uśmiechnęła się smutno.

                        - Postanowiłam poszukać Blaise’a i znalazłam go. Był u Dracona w sypialni. Rzuciłam się na niego z pięściami. On nie wiedział, co się dzieje. Pocałował mnie. Oddałam pocałunek, ale po krótkiej chwili odepchnęłam go. Zaczęłam mu krzyczeć prosto w twarz, jak mógł mi zrobić dziecko i mnie pobić. Malfoy, który stał obok nas patrzył na mnie zdziwionym wzrokiem i wyszedł, z tego, co wiem to do Hermiony. Zabini zapytał mnie, o co mi chodzi. Ja mu powiedziałam, że jestem w ciąży i to z nim. On był zdziwiony tym faktem. Zaglądnęłam mu do głowy i dowiedziałam się, że nie pamiętał tego i że był pod zaklęciem imperiusa. Przytuliłam się do niego i mu powiedziałam, co i jak. Nie wiedzieliśmy, co zrobić z dzieckiem, a jako że Draco i Hermiona są starsi i mają już własne mieszkanie i że Hermiona nie może mieć dzieci oddaliśmy cię im po twoich narodzinach. Gdy wszystkie formalności były załatwione, uciekliśmy. W twoje 17 urodziny wróciliśmy i powiedzieliśmy Draconowi i Hermionie że chcemy byś poznała prawdę. I to wszystko – Dokończyła opowieść i czekała na reakcje Luny.

                        - Mam pytanie.

                        -, Jakie?

                        - Dlaczego nazywam się Luna?

                        -, Dlatego że Hermiona nie chciał abyś miała na imię Hermiona Junior. – Zaśmiała się.  – Jestem je bardzo wdzięczna.

                        - Kocham ją. – Powiedziała nagle Luna.

                        - Wiem to, przecież jest twoją mamą.

                        - Chcesz mnie od nich zabrać? – Zapytała zaciekawiona blondynka.

                        - Nie, ale chce ci powiedzieć, że masz siostrę i brata.

                        - Naprawdę!? – Wstała jak oparzona i uśmiechnęła się od ucha do ucha.

                        - Tak, Mike ma 15 lat, a Hermiona 12. – Giny uśmiechnęła się mimowolnie mówiąc o swoich dzieciach, a Luna zaczęła się śmiać i opadła na krzesło.

                        - Czemu się śmiejesz? – Zapytała zdziwiona kobieta.

                        - Mike Zabini?! – Zapytała, a Giny pokiwała twierdząco głową.

– Moja przyjaciółka Pamela zakochała się w nim na siódmym roku i ciągle mi o nim gada. – Jej matka uśmiechnęła się na tą wiadomość. Przeczuwała, że jej syn podbija wiele kobiecych serc, a jednym z nich było serce jego matki, która kochała go tak mocno, że jej mąż czasem się śmieje, że bardziej niż go. Luna i jej matka przegadały jeszcze kilka godzin. Wróciły do domu Luny około 16 po południu.  Hermiona rzuciła się na Lunę i zaczęła ją przytulać, tak jakby miała jej uciec. Draco wraz z „córką” zaczęli się z niej śmiać, na co Hermiona tylko wystawiła język.

- Nic się nie zmieniliście. – Zaśmiała się Giny. Malfoyowie pokiwali tylko głowami. Giny pomachała im na dowidzenia i przeteleportowała się do domu.  Od tamtego czasu Luna regularnie spotyka się ze swoimi biologicznymi rodzicami i rodzeństwem.

KONIEC